Góra Miedzianka to charakterystyczne, widoczne z daleka wzniesienie o wysokości 356 m npm. Od XIV wieku wydobywano na Miedziance rudy zawierające ok. 50% miedzi. Rezerwat o powierzchni 25 hektarów, utworzony w 1958 roku.
Cel ochrony: „Zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych obszaru o wyjątkowych walorach krajobrazowych, obejmującego najwyższe wzniesienie w Górach Chęcińskich, na którym znajduje się jedyne w Polsce stanowisko rzadko spotykanych minerałów, zwierząt i roślin oraz w celu zachowania istniejących na tym obszarze śladów dawnych prac górniczych, mających duże znaczenie dla historii kultury materialnej”.
W kopalniach Miedzianki wydobywano chalkopiryt, malachit, azuryt, a także odkryte przez J. Morozewicza: miedziankit, staszicyt i lubeckit. Rudy miedzi przetapiane były między innymi w hucie w pobliskim Polichnie. Pozostałością eksploatacji górniczej są szyby i sztolnie. Na Miedziance znajduje się kilka jaskiń i schronisk skalnych, niektóre o znacznych długościach, na przykład jaskinia w sztolni Zofia o długości 279 metrów. Na zboczach Miedzianki występują leje i kieszenie krasowe. Roślinność stanowią krzewy tarniny, dzikiej róży, berberysu i jałowca.
Wierzchołek wzniesienia to doskonały punkt widokowy na okolicę.